همیشه وقتی تلویزیون می بینم  با خودم میگم چرا  حتی یه مسابقه هم نمی تونن خودشون درست کنن ؟ همش تقلید از ماهواره؟ حتی به خودشون زحمت نمی دن آهنگشو عوض کنن! تو خیابون که را میری تمام تابلوها ، اسمها ، همش تقلید از خارجکیا ! رستوران که میری ( به خصوص اگه ایتالیایی باشه )‌ یک چرت و پرت ها و خزعولاتی از خودشون در اوردن گذاشتن جای اسم غذا ! که چی؟ که خارجی باشه! آخه نمی گن این اسمی که به گوششون خورده و حالا کردنش اسم غذاشون شاید معنی خوبی نداشته باشه !  شاید با این املا معنیش به کل عوض شه ! البته نمی خوام بگم خیلی میهن دوستم . نه . خود منم خیلی از فرهنگای غربیارو می پسندم ولی آخه چرا یه چیزیو که خودمون بهترشو داریم ورداریم از اونا تقلید کنیم و گند بزنیم بهش؟؟؟!!!   مثلا چی؟ همین فرش . چیزی که خر پولای آمریکا و اروپا خودشونو میکشن که یه فرش دستباف ایرانی پیدا کنن بندازن تو سالنشونو کلی پزشو بیان . اون وقت ما !خونه هامونو که همیشه گوش تا گوش فرش میکردیم حالا یه قالیچه کوچولو می ندازیم! کاش قالیچه ! حالا که شده گلیم فرش، اونم چینی!!! برای اینکه مثلا با کلاس باشه با کفش میایم تو خونه ( اه ، چه حرکت کثیفیه . به شدت از این کار بدم میاد . یادتون باشه خونه من خواستین بیاین از این کلاسا نذارین ! )

     رفتم تو درد دل به کل از موضوع خارج شدم ! اینو می خواستم بگم که ما خودمون خیلی از چیزی هایی رو که اونا دارن با قدمت بیشتر و بهترشو داریم . اصلا میدونین امروز چه روزیه؟

 نمیدونین! امروز روز سپندارمذگانه ( ترجمه:‌ولنتاین ایرانی ) شرط می بندم تا حالا به هیچ کس به جای« ولنتاین مبارک» نگفتین « سپندارمذگان مبارک» !

   به خاطر همین امروز توضیحاتی در باره این جشن ایرانیان می ذارم و از دوستای خوبم امیر و مهدی بوترابی تشکر می کنم که در تکمیل اطلاعاتم بهم کمک کردن.

فلسفه بزرگداشتن این روز به عنوان "روز عشق" به این صورت بوده است که در ایران باستان هر ماه را سی روز حساب می کردند و علاوه بر اینکه ماه ها اسم داشتند، هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند. بعنوان مثال روز اول "روز اهورا مزدا"، روز دوم، روز بهمن ( سلامت، اندیشه) که نخستین صفت خداوند است، روز سوم اردیبهشت یعنی "بهترین راستی و پاکی" که باز از صفات خداوند است، روز چهارم شهریور یعنی "شاهی و فرمانروایی آرمانی" که خاص خداوند است و روز پنجم "سپندار مذ" بوده است. سپندار مذ لقب ملی زمین است. یعنی گستراننده، مقدس، فروتن. زمین نماد عشق است چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق می ورزد. زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود امان می دهد. به همین دلیل در فرهنگ باستان اسپندار مذگان را بعنوان نماد عشق می پنداشتند. در هر ماه، یک بار، نام روز و ماه یکی می شده است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن می شد، جشنی ترتیب می دادند متناسب با نام آن روز و ماه. مثلا شانزدهمین روز هر ماه مهر نام داشت و که در ماه مهر، "مهرگان" لقب می گرفت. همین طور روز پنجم هر ماه سپندار مذ یا اسفندار مذ نام داشت که در ماه دوازدهم سال که آن هم اسفندار مذ نام داشت، جشنی با همین عنوان می گرفتند. سپندار مذگان جشن زمین و گرامی داشت عشق است که هر دو در کنار هم معنا پیدا می کردند. در این روز زنان به شوهران خود با محبت هدیه می دادند. مردان نیز زنان و دختران را بر تخت شاهی نشانده، به آنها هدیه داده و از آنها اطاعت می کردند. ملت ایران از جمله ملت هایی است که زندگی اش با جشن و شادمانی پیوند فراوانی داشته است، به مناسبت های گوناگون جشن می گرفتند و با سرور و شادمانی روزگار می گذرانده اند. این جشن ها نشان دهنده فرهنگ، نحوه زندگی، خلق و خوی، فلسفه حیات و کلا جهان بینی ایرانیان باستان است. از آنجایی که ما با فرهنگ باستانی خود ناآشناییم شکوه و زیبایی این فرهنگ با ما بیگانه شده است.